Kırık döküktüm.Bölük pörçük, parça parça... Ama yine de o yanımdayken iyi hissediyordum. Karşımda bir parçası küçük yaşta acılarla olgunlaşmış koca adam olmuş diğer bir parçası ise sevgiden yoksun gözlerini yere dikmiş küçük elleriyle göz yaşlarını silen cocuk beni iyi ediyordu. Neden gitmiyordum ki? Neden açtığı yaraları tekrar kapatmasına izin veriyordum ki? Tekrar yakmayacakmıydı canımı, açmıyacakmıydı yeni yaralar? Ellerinden kurtulmaya çalıştım bırakmadı."Bırakmam,bir daha asla..."dedi. Tekrar yenik düştüm. Herşeyi unutup sıkıca sarıldım. Kokusunda huzur buldum. Teninde tekrar canlanıp kırılan parçalarımı toparladım. Varsın tekrar yıksın, yeterki hep böyle sarılsın...