Dreams of Dancing...

Μου λείπεις!

Το απόγευμα της Παρασκευής έβρισκε την Νίνα ολομόναχη στο σπίτι, κάνοντας έναν απολογισμό όλων όσων είχαν συμβεί τη βδομάδα που πέρασε. Όλων; Μάλλον ένα απολογισμό του απόλυτου τίποτα καλύτερα, διότι έπειτα από εκείνο το επεισοδιακό συμβάν με τον Άλεξ, τίποτα άλλο δεν είχε διαδραματιστεί μες στη βδομάδα. Η Τζίνα είχε μείνει το Σαββατοκύριακο μαζί της, συζήτησαν ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα και λύση δεν βρέθηκε. Δευτέρα απόγευμα την παρακάλεσε να επιστρέψει στο σπίτι της και από τότε η Νίνα πήγαινε απλά στη δουλειά της κι ύστερα γυρνούσε σπίτι και έκλαιγε τη μοίρα της. Ολομόναχη, απελπισμένη και χωρίς αυτή τη φορά να θέλει να μοιραστεί τον πόνο της με κανέναν.

Αυτό που την πονούσε περισσότερο, λες και κάποιος της είχε μπήξει ένα μαχαίρι μέσα στην καρδιά κι έπειτα παρέλειψε να το βγάλει, ήταν ότι ο Άλεξ είχε εξαφανιστεί εντελώς. Κι αυτή τη φορά δεν ήταν ότι η ίδια θα μπορούσε να ελπίζει σε ένα κινητό που μπλόκαρε ή σε ένα επιβαρυμένο πρόγραμμα που ίσως και να μην του έδωσε την ευκαιρία να ασχοληθεί μαζί της. Είχαν περάσει εφτά ολόκληρες ημέρες χωρίς να την πάρει τηλέφωνο ή να της στείλει κάποιο μήνυμα, ακόμα και από το Facebook είχε εξαφανιστεί εντελώς και πλέον όλα έδειχναν πως είχε απλά σεβαστεί την απόφασή της. Του είχε ζητήσει να μην την ξαναενοχλήσει και αυτό ακριβώς έκανε. Η Νίνα δεν ήταν από τους ανθρώπους που έλεγαν στους άντρες: «Μην με ξαναενοχλήσεις!» και ύστερα περίμενε από αυτούς να καταλάβουν ότι: «Όχι, εγώ δεν εννοούσα αυτό που είπα αλλά το είπα έτσι γιατί περίμενα να μυρίσεις τα νύχια σου και να καταλάβεις ότι πρέπει να επιμείνεις και να με κυνηγήσεις» και άλλες τέτοιες χαζομάρες. Όταν έλεγε κάτι το εννοούσε, δίχως να αφήνει υπονοούμενα ή κρυφά νοήματα πίσω από τις λέξεις. Ήταν πάντα ξεκάθαρη και περίμενε από τον άλλον να σεβαστεί αυτό που του έλεγε. Όπως ακριβώς έκανε τώρα κι ο Άλεξ.

Καθισμένη στον καναπέ που βρισκόταν απέναντι από την τηλεόραση, η Νίνα προσπαθούσε να κρατηθεί από τις αναμνήσεις της και να συγκρατήσει τον εαυτό της από το να μην πέσει κι άλλο ψυχολογικά. Της έλειπε πάρα πολύ. Τόσο που δεν άντεχε άλλο να πονά κι έκανε ότι μπορούσε για να θυμηθεί τις λίγες αλλά όμορφες στιγμές που είχαν περάσει μαζί. Είχε φορέσει το φούτερ του που είχε αφήσει σπίτι της εκείνο το βράδυ που είχαν βρεθεί για ταινία και κατά διαστήματα κοιτούσε το κινητό της. Τάχα για να δει αν είχε κάποιο μήνυμα, αλλά στην πραγματικότητα για να κοιτάξει για ακόμα μια φορά τη φωτογραφία τους. Εκείνη που είχαν τραβήξει στη Μαρίνα Φλοίσβου και που τώρα την είχε βάλει φόντο στο κινητό της. Την κοίταξε για λίγο, ύστερα αναστέναξε βαθιά και κλείνοντας τα μάτια της ξάπλωσε στον καναπέ. Πάνω στο φούτερ του Άλεξ είχε μείνει ακόμα μια ανεπαίσθητη μυρωδιά του αρώματος του και, τουλάχιστον αυτό, είχε μείνει από εκείνον σαν μια γλυκιά παρηγοριά συγκρατώντας την από το να μην καταρρεύσει τελείως.