True Or Nah?

23. Verwarrend

Saskia P.O.V

We moesten die terug weg naar huis lopen. Want iemand dacht dat het grappig was om mijn band lek te prikken terwijl we in basic fit waren. Gelukkig was Marcel zo aardig om met me mee te lopen.

"Heb je het al gehoord over stacey?" vroeg ik. "wat is met haar?" Vroeg hij met een zuchtend stemmetje. "Nou kijk het blijkt dat Rens en Stacey een tweeling zijn, en dat Sandy hun stiefzusje is" legde ik zo goed mogelijk uit. Marcel stopte met lopen en bleef me aankijken met een verbaasde blik. "No way, dat kan niet" zei hij verbaast. "Ja ik kon het ook niet geloven" antwoordde ik terug. "Dus hij had iets met zijn zusje?" vroeg hij toen we nog steeds stil stonden. "Nee technisch gezien zijn ze geen familie tot dat de ouders van hun gaan trouwen".

"Wtf dat is echt verwarrend" zei hij. "Ja inderdaad"

We wouden net verder gaan lopen totdat Marcel weer stopte met lopen. "Wacht, is dat niet Rens...... met Sandy?" Vroeg hij verbaast toen hij naar een jongen en een meisje wees die een stukje verder stonden. "Het zal wel" zei ik ongeïnteresseerd. Toen we langs hun wilden lopen zag ik Rens met Sandy zoenen. Dat gevoel dat door me heen ging was raar. Ben ik nou serieus jaloers. Ik wilde zo snel mogelijk weg daar voordat ik Sandy naar het ziekenhuis zou helpen. Marcel en ik liepen langs hun. Ik ga me niet verlagen tot zijn niveau en keek ze niet aan. Marcel kon zich niet inhouden en trok Rens naar achter toe zodat hij weg was bij Sandy.

"Wat doe je!" Riep Rens boos. "Wat ik doe? Ik help alleen je zusje zodat zij niet met haar eigen broer staat te zoenen" riep Marcel boos terug. Het was even stil en Sandy stond verlegen achter zich te kijken. "Kom Sandy" zei Rens die Sandy aan haar arm mee. "Au!" Hoorde je haar roepen waardoor Marcel weer opnieuw boos werd. Hij haalde hun uit elkaar en duwde Rens weg. Al snel kwam er weer een nieuw vechtpartij tussen Rens en Marcel. Sandy trok steeds aan Rens en ik probeerde Marcel weg te halen.

Dit keer lukte het Sandy om Rens weg te trekken en kreeg Marcel vuist tegen haar aan. "Gaat het?" Vroeg Marcel maar Sandy rende in tranen weg. "Wacht jij maar ik krijg je nog wel!" Riep Rens en daarna rende hij achter Sandy aan.

"Waar was jij mee bezig? Ik dacht dat je klaar was met het gedoe met heel die familie" zei ik tegen Marcel. "Toen jij vertelde dat ze familie waren en nu ik ze zag...ik werd gewoon boos omdat het gewoon zo raar is wat hij doet met zijn eigen zus" legde Marcel uit. Ik keek hem even stil aan en pakte daarna mijn fiets weer en liep verder. We namen een hele omweg naar huis om Sandy en Rens niet tegen te komen. We hadden geen zin in nog meer drama.

Sandy P.O.V

"Rens wat was dat nou!"zei ik half huilend. " Ik weet niet ,die gast zoekt alleen maar aandacht". "Hij sloeg me gewoon"zei ik huilend." Ja dat kind heeft echt klappen nodig" zei hij boos. " Maar Rens......" Jaaa"zei hij vragend. " Vindt je niet dat hij een beetje gelijk heeft"zei ik zacht." Hoe bedoel je"zei hij aarzelend. "Nou kijk wij zijn eigenlijk soortvan familie". " Dus kunnen wij wel een relatie hebben" vroeg ik. "Ga je nu ookal zo doen"zei hij boos. " Nee maar......" Nikste nee maar" zei hij boos. "Saskia ik hou van je snap je dat nou niet!" zei hij er boos achterna. " Noemde je me nou Saskia"? Vroeg ik met tranen in me ogen." Ja ... ik bedoel nee tuurlijk niet jij bent Sandy"zei hij snel.

" Ik denk dat ik maar eens ga!"
"Nee Sandy wacht nou...urghhh".

Rens P.O.V

Meisje ook hé niemand begrijpt hun. De ene keer willen ze aandacht de andere keer moet je ze met rust laten. Hun zijn ook nooit te vreden. En Sandy doet me ook niets meer. Op het begin was het leuk en aardig. Maar nu is ze gewoon niks anders dan andere meiden. Ik wil het niet ingewikkelder maken dan wat het is. Ik ben ook helemaal klaar met haar. Ze verwacht teveel van mij. Ik kan haar niet de liefde geven die ze verdiend want ik zit nog steeds met Saskia in me hoofd. Urgghh hoe kan ik zo erg voor iemand vallen. Dit overkomt me letterlijk nooit. Ik krijg der maar niet uit mijn hoofd. Ik ben voor het eerst echt verliefd.

Al pratend in mijn hoofd liep ik langs Saskia's huis. "Zal ik aanbellen en sorry zeggen?" Nee dan kom ik zo dom over". Achja dit gevoel houdt van zelf wel op. De mate ik dat dacht de erger het werd. Ik dacht terug aan die tijd dat ze bij mij verbleef. En ik met haar uiteten ging. En de tijd dat ik haar kleding had gekocht en ze die mooie jurk aandeed. De tijd dat het alleen ons tweeën was zonder Marcel erbij. De tijd dat ik dacht dat liefde op het eerste gezicht waar was. Ik mis die tijden zo erg. Ik mis haar zo erg. Aan alles komt helaas een einde. Maar voor mij mocht dat wel wat langer duren. Maarja het leven gaat toch gewoon door.

Ik liep om de hoek met mijn hoofd in de wolken. Dat kan niets goed betekenen want voor dat ik het wist botste ik tegen iets aan. Beter gezegd tegen iemand aan. Ik had een reflex en vangde die gene op. Het was een meisje, ik kon der gezicht niet zien. Het haar van het meisje zat ervoor. Toen hoorde ik haar stem. Het was Saskia.... Ik keek haar in de ogen aan terwijl ik haar nog in mijn armen vast had. "Het voelt net als op het begin" zei ze. En ik zoende haar ze keek me vragend aan en zoende me terug. Daar stonden we dan twee zoenende mensen. Ik legde haar weer neer. Vervolgens gaf ze me een knuffel ik keek op en Marcel stond daar.