Dreams of Dancing...

Δεν είμαι η μόνη που έχει μυστικά...

Με το που τράβηξε το χειρόφρενο, ο Άλεξ παρέμεινε για λίγο ακίνητος στη θέση του οδηγού, κρατώντας σφιχτά το τιμόνι με τα χέρια του. Δεν είχε πάρει στιγμή το βλέμμα του από το πρόσωπο της Νίνας, η οποία κοιτούσε έξω από το παράθυρο της με ένα ακαθόριστο βλέμμα πανικού και ανησυχίας.

«Είσαι εντάξει;», τη ρώτησε παίρνοντας το χέρι της και κρατώντας το τρυφερά μες στο δικό του. Η Νίνα έπλεξε τα δάχτυλά της με τα δικά του και στη συνέχεια πήρε μια βαθιά ανάσα.

«Ναι. Νομίζω πως είμαι εντάξει.»

«Αν νιώσεις οποιαδήποτε στιγμή άβολα, απλά θα βγεις έξω από την αίθουσα. Δεν θα κάνω παραπάνω από δύο λεπτά να ζητήσω συγνώμη από τους μαθητές μου ώστε να βγω κι εγώ έξω να σε βρω.»

Η Νίνα έστρεψε το κεφάλι της προς το μέρος του και δίνοντάς του ένα δυνατό φιλί για να πάρει κουράγιο, στη συνέχεια άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού και βγήκε έξω. Η είσοδος της σχολής ορθωνόταν μπροστά της σαν ένα εμπόδιο που έπρεπε να βρει το κουράγιο και να προσπεράσει, αλλά με τον Άλεξ στο πλευρό της όλα έμοιαζαν αντιμετωπίσιμα. Είχε δίκιο τελικά με την ιδέα του να έρθει στη σχολή ως μαθήτριά του κι ας έσκασε εκείνη από το άγχος της τόσες μέρες μέχρι να φτάσει η Πέμπτη που θα ξεκινούσαν το μάθημα. Επρόκειτο για ένα σχετικά καινούριο τμήμα Hip Hop, το οποίο είχε συσταθεί μόλις πριν δύο βδομάδες και ο Άλεξ το θεώρησε ό,τι καλύτερο για τη Νίνα. Θα μπορούσε να αρχίσει κι εκείνη ομαλά μαζί με τους υπόλοιπους που άρχιζαν τώρα να μαθαίνουν και χωρίς να νιώθει καθόλου μειονεκτικά που η ίδια δεν είχε πρότερη εμπειρία στο Hip Hop. Όλοι ήταν το ίδιο άσχετοι με εκείνη επομένως θα μπορούσε καλύτερα να ενσωματωθεί μέσα στο συγκεκριμένο τμήμα.

«Νιώθω σαν να πηγαίνω πρώτη μέρα στο σχολείο.», του είπε καθώς έκανε να πάρει την τσάντα της προπόνησης από το πορτμπαγκάζ, όμως ο Άλεξ δεν την άφησε.

«Τα πρωτάκια δεν κουβαλάνε τσάντες.», της είπε κοροϊδευτικά και βάζοντας στον ώμο του και τη δική του αλλά και τη δική της, κλείδωσε το αμάξι και την πήρε από το χέρι για να ανεβούν στη σχολή.

«Η Τζίνα;», ρώτησε αμήχανα με το που μπήκε μέσα. Είχε βρεθεί στη σχολή τόσες και τόσες άλλες φορές στον εργασιακό χώρο της κολλητής της, όμως για πρώτη φορά αισθανόταν αμηχανία περνώντας το κατώφλι αυτή της σχολής.

«Λογικά έχει μάθημα.», της απάντησε ο Άλεξ. «Όπου να 'ναι θα τελειώνει.»

«Καλώς τον Άλεξ.», ακούστηκε η φωνή της γραμματέως. «Σήμερα ήρθαμε με τη σύζυγο βλέπω!», συμπλήρωσε με χαμόγελο, βλέποντας την Νίνα να στέκεται δίπλα του.