Twenty

                                    

                                              
Ang sama ko talaga. Sa lahat ba naman ng pwede kong ma-isip na design ng pinto, yun pang sa lugar na may sayad.
                          
Hindi ko naman alam na d’on pala na-kidnap si Allen. Kung alam ko lang, sana iba na lang ang pinagtripan ko. Pero ewan. Hindi ko naman siguro kasalanan. Kung kasalanan ko, ano ba ang dapat kong gawin para mawala sa utak niya yung pinto.
                          
Pero hindi eh. Kasalanan ko talaga.

                          
Parang tinatamad si Allen sa hawak niyang paintbrush. Bumabalik na naman ang ang mga compulsions ko na gumawa ng kahit na ano. Pero hindi ko lang alam kung ano ba ang dapat kong gawin, o kung talaga bang compulsions ‘tong nararamdaman ko.
                          
Naisipan kong magtanong kung ano na ang balita sa imbestigasyon: kung drug smuggling nga ba ang dahilan. Pero baka lalo pang lumalim yung pagka-hindi-si-Allen ni Allen.
                          
Hindi lang talaga ako sigurado. Hindi ko alam kung bakit may ibang tao sa loob ng utak ko na nagsasabi ng kahit na ano na dapat at hindi dapat kong gawin. Parang, kung ano ang rason ba’t biglang may boses na nagsasalita ng English sa utak ng kahit na sino—wala. Dahil walang eksplinasyon.
                          
Lumapit ako sa dingding at sinubukang hawakan ang unang letra ng quote. “Okay na ba ’to?” Ewan ko lang kung mahina lang ba talaga ang boses ko, o hindi niya lang narinig. “Allen,” nilakasan ko na ang boses ko, “okay na ba ‘to?”
                          
“Hindi pa yan,” sagot niya. “Pahingi ng juice, bi.”
                          
“Sure.”
                          
Tapos na siya nang bumalik ako dala ang pitcher at isang baso na may orange juice. “Allen, may itatanong sana ako.”
                          
“Okay,” sabi niya habang tinaas niya ang kanyang kaliwang kilay.
                          
“How do I look?” tanong ko habang tumayo nang maayos at matuwid.
                          
“Weirdo,” sabi niya sa sarili niyang accent, at bumalik sa pag-aayos ng edges nung mga letra.
                          
Lumapit pa ako lalo at sinubukang ayusin ang buhok at tshirt ko. “Seryoso ako, Allen. Monthsary kasi namin ni Liz, at hindi ko lang alam kung ayos na ba ang itsura ko.”
                          
“Okay ka naman,” sabi niya.
                          
“You still don’t like her, do you?”
                          
“OMG, Dylan,” napatili siya, at hindi ko alam kung bakit. “Mas okay pang mag-English si CJ sa’yo. Nakakahiya ka.”
                          
Bumaba na siya sa pinatungan niyang silya at inabot sa’kin ang baso niya na wala ng lamang juice.
                          
“Allen,” sabi ko sa boses ng parang ancient dragon sa mga TV series. “Seryoso ako.”
                          
“K, fine,” sabi niya at hinarap ako. Inayos-ayos pa niya ang buhok ko—sinubukang gawing bangs ang medyo mahabang buhok ko sa noo; tinapik-tapik ang pisngi ko; pinisil ang ilong ko; inayos ang short sleeves ng white shirt ko; at ininspect ang mga mata ko. “Kiss me, Dylan.”
                          
“Swerte ka.”
                          
“Parang ‘di ka sanay sa’kin,” sabi niya. Nag-pout na siya sabay sabing, “sige na.”
                          
“Sa pisngi lang,” sabi ko. “Loko ka.”
                          
“Okay ka na, Dylan. Pabango na lang kulang. Though mabango ka na naman.”
                          
“Nakita mo ba si Cynthia?”
                          
Bigla na lang lumabas ang tanong na kinatatakutan kong marining mula sa sarili ko. Bumalik lahat sa isipan ko ang lahat ng pinagdaanan naming dalawa nang marinig ko—sa sarili kong boses—ang pangalan niya. Hindi ko man lang alam kung bakit. Hindi ko nga alam kung sa pangalan ba niya ako takot, o sa katotohanang kilalang kilala ko siya. Parehong nakakabahala.